HOR GÖRME HOŞ BAK
Beni hor görme kardeşim/Sen altınsın, ben tunç muyum?/Aynı vardan var olmuşuz/Sen gümüşsün, ben sac mıyım? Aşık Veyselimizin bu şiiri son zamanlarda her platformda karşıma çıkmaya başladı. Yıllardır dinlediğim, insanları dünyayı ne güzel özetlemiş dediğim şiir. Aşık Veysel kolay olunmuyor. Ve kolay unutulmayacak. Keşke aşık Veysel’i anlayabilsek, şiirlerini idrak etsek, biraz durup, biraz düşünsek. Hor bakmayız. Hoş görürüz. Ne diyor Yunus: Dünyaya gelen göçer
Bir bir şerbetin içer
Bu bir köprüdür geçer
Cahiller onu bilmez
Uyurken horlamanın zararı aynı oda da yatanlara olur. Yaratılanları horlayanların zararı ise hem topluma hem tabiata olur. Atalarımız, “Er horlamak pusturur, aş horlamak kusturur” demişler eşi de, aşı da, işi de horlamadan yapmak başarılı olmayı sağlar. Keşke hastahanelerimiz, “Uykuda horlamaya kesin çözüm” reklamları yaparken “İnsanları ve eşyayı hor görme hastalığı da tedavi edilir” diye bir reklam verseler çok iyi olur.
Gelin tanış olalım
İşi kolay kılalım
Sevelim sevilelim
Bu dünya kimseye kalmaz.
Kaba saba, soluk, yıpranmış kıyafetler içindeki yaşlı çift, trenden inip, utangaç bir tavırla rektörün bürosundan içeri girer girmez, sekreter masasından fırlayarak önlerini kesti. Bu taşralıların Harvard gibi bir üniversitede ne işleri olabilirdi!
Adam, rektörü görmek istediklerini söyledi. İşte bu imkânsızdı! Rektörün o gün onlara ayıracak saniyesi yoktu. Yaşlı kadın, çekingen bir sesle, 'Bekleriz' diye mırıldandı. Saatler geçti, yaşlı çift pes etmedi ama bir türlü de rektörle görüşemedi. Sonunda genç rektör, sadece birkaç dakikasını onlara ayıracağını söyleyerek sekreterin odasına girdi.
Yaşlı kadın hemen söze başladı. Harvard'da okuyan oğullarını bir yıl önce bir kazada kaybetmişlerdi. Oğulları, burada öyle mutlu olmuştu ki, onun anısına okul sınırları içinde bir yere, anıt dikmek istiyorlardı.
Rektör, bu dokunaklı öyküden duygulanmak yerine öfkelendi. "Hanım" dedi sert bir sesle, "Biz Harvard'da okuyan ve sonra ölen herkes için bir anıt dikecek olursak, burası mezarlığa döner..."
"Hayır, hayır" diyerek haykırdı yaşlı kadın. "Anıt değil... Belki, Harvard'a bir bina yaptırabiliriz".
Rektör, kadının yıpranmış elbiselerine nefret dolu bir nazar fırlatarak "Bina mı?" diyerek tekrarladı. "Siz bir binanın kaça mal olduğunu biliyor musunuz? Sadece son yaptığımız bölüm yedi buçuk milyon dolardan fazlasına çıktı."
Tartışmayı noktaladığını düşünüyordu. Artık bu ihtiyar bunaklardan kurtulabilirdi...
Yaşlı kadın, sessizce kocasına döndü: "Üniversite inşaatına başlamak için gereken para bumuymuş. Peki, biz niçin kendi üniversitemizi kurmuyoruz o halde?"
Rektörün yüzü karmakarışık oldu. Yaşlı adam, eşini başıyla onayladı. Bay ve bayan Stanford, dışarı çıktılar. Doğru California'ya, Palo Alto'ya geldiler. Ve Harvard'ın artık umursamadığı oğulları için, onun adını ebediyen yaşatacak üniversiteyi kurdular: Amerika'nın en önemli üniversitelerinden birini Stanford'u...
