Engelliler olarak hiçbir zaman saygı gören bireyler olamadık. 
Hiçbir zaman idollerimiz, kararlarımız, duygu ve düşüncelerimiz, fikirlerimiz hayatımız saygı görmedi. Hiçbir zaman parmakla gösterilen kişiler olamadık. Ya acıyan gözlerle bizi gösterdiler, ya da küçümseyen gözlerle. Hiçbir zaman sevilen yeğen, torun, kuzen, kardeş, dost akraba vs Olamadık...
Yüzümüze gülenler hep arkamızdan konuştu. sakat dediler,  aksi dediler, sinirli dediler. Ama hiçbir zaman bu içinde ne yaşıyor demediler. Bizim doğuşumuzla başlayan mücadelemizin bir ömür süreceğini gözlerinin önüne getirmediler. Kendilerini bizim yerimize koyup, bizim yaşadığımız zorlukların, mücadelenin ne kadar Çetin olduğunu anlayamadılar, Anlayamayacaklar...
Biz hiçbir zaman önemsenen bireyler olamadık. Ailelerimiz bile bizi anlayamadı. Engelliyiz diye en kıyılmazları biz olduk... Halbuki bizi günden güne tükettiklerinin hiçbir zaman farkına varamadılar. Bize bu hayatta nasıl ayaklarımızın üzerinde durabileceğimizi öğretemediler. Aman tutma yanarsın kızım, aman gitme düşersin oğlum. Aman sen bunu tek başına yapamazsın, aman sen dur ben yaparım... Aman, aman... 
sizin amanlarınız yüzünden, biz bu hayata atılmaya hep korktuk. Aman diyeceğinize, sen yaparsın kızım. Sen yaparsın oğlum deseydiniz, biz bugün kendimizi işe yaramazın biriymiş gibi hissetmezdik. Küçücük bir şeyi bile kendi başımıza yaptığımızda yüzümüzde gölgelenen o mutluluğu göremediniz. Eğer siz öğretseydiniz, ayaklarımızın üzerine hiç kimsenin yardımı olmadan da sıkı sıkıya basabilecek birer birey olduğumuzun farkına varabilirdik. 
Bugün çalışmakta olan engelliler bile, yeri geliyor insanlar tarafından abes karşılanıyor. Peki neden? Normal insanlar çalışabilir de engelliler çalışamaz mı? Bir engelli üniversite okuyamaz mı? Başarılı olamaz mı? Neden engellilere hiçbir şey yapamaz gözüyle bakıyor, ötekileştiriyorsunuz?...
İnanın sorabileceğim bir çok daha neden var. Ama bu zamana kadar sormuş olduğumuz hiçbir nedene cevap bulamadık, bu saatten sonra da bulabileceğimiz zannetmiyorum.