Çocuğunla ilgili yakınmaların şöyle;
“Yeterince sorumluluk sahibi değil,
Hiçbir şeyin kıymetini bilmiyor,
Her istediği, hemen olsun istiyor,
İstediği olmayınca ne yapacağı belli olmuyor,
Canı istemezse hiçbir iş yapmıyor,
Sevdiği yemek olmazsa sofrada bile durmuyor,
Kural tanımıyor,
Akşam yatmak, sabah kalkmak bilmiyor,
Durdan-sustan- vardan- yoktan anlamıyor,
Seviyorum, tepeme çıkıyor,
Kızıyorum, küsüyor - konuşmuyor,
Nerede nasıl davranacağını bilmiyor,
Bir konuda hayır dediğimde, onu zorla yaptırıyor,”
Aslına bakarsak şunları yaptığını söylüyorsun;
Yemeyip yediriyorum,
Giymeyip giydiriyorum,
Hiçbir şeyini eksik etmiyorum,
Çok sevecen ve iyi niyetli davranıyorum,
Yufka yürekliyim hiçbir şeyine dayanamıyorum,
Uygun olmayan konularda yasak koyuyorum ama o uymuyor,
Her şeyim o benim, hayattan, onun iyi olmasından başka bir beklentim yok,
Önce izin vermiyorum sonra dayanamıyorum, istediğini kabul ediyorum,
Tüm yaşamımı ona göre planlıyorum,
Yeterki gönlü olsun diye her şeyini ben yapıyorum,
Hep onun sevdiği yemekleri yapmaya çalışıyorum,
Her istediğini alıyorum,
Tüm kararlarımı onun durumunu göz önünde bulundurarak veriyorum,
Yediklerini önüne koyuyor, yemediklerini yedekte tutuyorum,
Daha ne yapayım bilmiyorum…
Diğer yandan da (benim gözlemim);
Kendin kural sevmiyorsun ama çocuğuna kafana estiği gibi ve estiği zaman kural koyuyorsun,
İstikrarın yok, bir öyle - bir böyle davranıyorsun,
Çocuğunu bazen tamamen kendi haline bırakıyorsun, bazen de ensesinden ayrılmıyorsun,
Sevecen ve yufka yüreklisin ama biraz zorlandığında, çok kolaylıkla hoyratlaşabiliyorsun,
Duygu sömürülerin çok bol,
Keyfin yerindeyse her şey serbest, sıkıntılıysan çıt çıkarması bile yasak,
…
Şunun bir orta yolunu bulsan her şey yoluna girecek aslında…
