Eskiden milli maçların olduğu günler yerimizde duramazdık. Sabırsızlıkla maçı bekler, o gün bambaşka bir coşku neşe olurdu üzerimizde. Bu sadece izleyenlerde değil maça çıkan futbolcularda da aynı şekilde farklı bir coşku, heyecan olurdu. Heyecanları, istekleri gözlerine yansırdı. Maç boyunca ellerinden geldikleri kadar çabalarlardı. İster mağlup olsunlar ister yensinler, izleyici kızmaz bağrına basardı futbolcuları. Bizim çocuklarımız der sahip çıkardı çünkü görürdü akıttığı teri, gözyaşını, çabasını, isteğini... Şimdi ise izleyiciler çok kızgın hemde kendi futbolcularına... Çünkü futbolcularında ne istek var ne heves ne heyecan. Maç bitse de gitsek derdindeler. Prim varsa daha iyi oynuyorlar. Hayatları para pul olmuş. Milli takım nedir bu ruh nedir haberleri dahi yok. Birde suçlanınca utanmadan izleyicilere tavırlar yapıyorlar. Birilerinin şunları silkemelesi lazım. Kimse onları zorla o sahaya çıkartmıyor. Ya bizlere güzel bir futbol izletsinler, ya da milli takımdan çekilsinler. Ben artık ruhsuz bir takım görmek istemiyorum.